Stanisław Walenty Łęgowski urodził się 26 lutego 1887 roku w Arnsbergu w Westfalii. Jego ojcem był Józef Łęgowski, nauczyciel w gimnazjum w Wągrowcu i zaangażowany społecznik, a matką Ludwika z domu Masłowska.
Stanisław Łęgowski ukończył gimnazjum w Wągrowcu. W 1905 roku rozpoczął studia w gdańskiej Technische Hochschule na wydziale budowy okrętów i maszyn okrętowych. W 1907 roku przerwał studia i rozpoczął pracę w stoczniach Hamburga i Kilonii. Dyplom inżyniera budownictwa okrętowego uzyskał w 1912 roku w Berlinie.
Po ukończeniu studiów osiedlił się w Królestwie Polskim i zatrudnił w Warszawskim Towarzystwie Handlu i Żeglugi na Wiśle. Po wybuchu I wojny światowej, jako obywatel niemiecki z zaboru pruskiego został internowany przez Rosjan i zesłany na Syberię. W 1918 roku powrócił do Polski i osiadł w Poznaniu, gdzie rozpoczął działalność w Polskiej Naczelnej Radzie Ludowej. Był również członkiem Stowarzyszenia Pracowników na Polu Rozwoju Żeglugi „Bandera Polska”.
W roku 1920 Stanisław Łęgowski zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego. W stopniu podporucznika objął stanowisko szefa sekcji ekonomicznej w Departamencie Morskim Ministerstwa Spraw Wojskowych. W lutym 1931 roku zamieszkał w Gdyni. Początkowo powierzono mu funkcję naczelnika Wydziału Administracji Wybrzeża i Marynarki Handlowej w Urzędzie Morskim, a od lipca 1932 roku został dyrektorem Urzędu Morskiego w Gdyni. Jednocześni był prezesem Rady Portu w Gdyni, przewodniczącym Komisji Kwalifikacyjnej do orzekania w sprawie dyplomów oficerskich w Polskiej Marynarce Handlowej, jak również przewodniczącym rady techniczno-ekonomicznej komitetu opiniodawczego Ministerstwa Przemysłu i Handlu.
Stanisław Łęgowski zajmował się również działalnością polityczną i społeczną. Był radnym miasta Gdyni i prezesem gdyńskiego oddziału Związku Opieki nad Rodakami na Obczyźnie. Należał także do założycieli Towarzystwa Polsko-Estońskiego w Gdyni oraz działał w Lidze Morskiej i Kolonialnej. Był odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości, Krzyżem Kawalerskim francuskiego Orderu Legii Honorowej, Krzyżem Kawalerskim norweskiego Orderu Świętego Olafa, Krzyżem Komandorskim rumuńskiego Orderu Korony, Krzyżem Komandorskim szwedzkiego Orderu Wazów i Krzyżem Komandorskim duńskiego Orderu Danebroga.
Był dwukrotnie żonaty. W 1914 poślubił Teresę Kożuszkiewicz, a następnie w 1933 roku Zofię Ossowicz.
Po wybuchu II wojny światowej oraz zajęciu Gdyni przez Niemców inżynier Łęgowski nie opuścił swojego stanowiska pracy i znalazł się wśród aresztowanych zakładników gdyńskich. Po kilkutygodniowym uwięzieniu i wielokrotnych przesłuchaniach został zamordowany przez Niemców w Piaśnicy koło Wejherowa, co nastąpiło prawdopodobnie na początku listopada 1939 roku.
Udostępnij:
