Urodził się 10 maja 1902 r. w Zelgoszczy koło Lubichowa w Borach Tucholskich. Jego rodzicami byli rolnik Tomasz Chabowski i Julianna z domu Kaczyńska.
Leon w 24 kwietnia 1934 r. w Przodkowie ożenił się z Martą Konkol z Kobysewa małżonkowie doczekali się trójki dzieci: córki Krystyny (ur. ok. 1935 r. zmarła mając 1,5 roku, na zapalenie płuc) oraz synów – bliźnięta Kazimierza i Romana (ur. 22.09.1938 r.).
Leon Chabowski brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej za co otrzymał medal pamiątkowy "Polska Swojemu Obrońcy". Po odzyskaniu przez Polskę Pomorza w 1920 r. małżonkowie zamieszkali na stałe w Wejherowie. Przez krótki okres czasu Chabowski pracował jako nauczyciel w jednej z tutejszych szkół, z czasem został zatrudniony na kolei. Był członkiem Polskiego Związku Zachodniego. W 1939 r. Leon Chabowski, obawiając się zbliżającej się wojny, wysłał żonę z synami na Wschód. Sam pozostał w Wejherowie. Po wybuchu wojny i późniejszym zbrojnym ataku Związku Sowieckiego na Polskę jego małżonka powróciła na Pomorze.
Niemcy, którzy zajęli Wejherowo, wkrótce aresztowali Leona Chabowski i umieścili go w lokalnym więzieniu. Leon Chabowski pisał stamtąd grypsy do żony, udało mu się również przekazać małżonce swoją ślubną obrączkę. Według relacji rodziny, Leon Chabowski zginął 23 listopada 1939 r. w Lasach Piaśnickich. Podczas ekshumacji nie odnaleziono jego ciała.
Udostępnij:
